‘Soms ben ik zo vol van een verhaal, dat ik het gewoon móét maken.’
Interview met regisseur Anne van Campenhout, maker media-installatie IFA 2017
Vanuit een kantoorruimte bezaaid met post-its en a4’tjes aan de muur vertelt Anne van Campenhout (1989) gepassioneerd over haar nieuwe projecten. Je kunt de veelzijdige Amsterdamse regisseur kennen van haar media-installatie Women with a Movie Camera, getoond tijdens IFA 2017, of van haar veelbesproken documentaire My Fucking Problem uit 2017. In het kader van de nieuwe editie van IFA spraken we met een aantal van IFA’s finest: Reinout Hellenthal, Tessa Louise Pope en nu ook met Anne van Campenhout.
Waar ben je op dit moment mee bezig?
‘Momenteel ben ik druk bezig met de onderzoeksfase van twee verschillende films. Beide projecten zijn gehonoreerd – dit zijn de voorbereidingen voordat ik begin met draaien. Ik werk aan een jeugddocumentaire over seksuele voorlichting, gezien vanuit het perspectief van het kind: hoe ervaren zij deze voorlichtingslessen? Het is iets wat ik zelf graag gezien zou willen hebben toen ik 11 of 12 jaar was. Voor de andere documentaire volg ik 55-plussers die na een lang dienstverband zijn ontslagen en die opnieuw (soms voor het eerst) moeten solliciteren of zich moeten laten omscholen. Ik onderzoek hierin het belang van werk en de verantwoordelijkheden van de maatschappij versus het individu.’
Loopt er een rode draad door jouw verschillende projecten?
‘Het zijn bijna allemaal geëngageerde documentaires en projecten over een maatschappelijk betrokken onderwerpen. De vorm hangt af van de boodschap die je wilt overbrengen. Zo maakte ik eens een film voor Unicef over hygiëne die bedoeld was om te activeren, dus gaf ik het een interactieve vorm. Het voordeel van de documentaire als middel is dat het makkelijk te verspreiden is. Je kunt het online op elk moment terugkijken. Dat is anders bij een installatie zoals ik voor IFA maakte. Die kan je niet overal bekijken.’
Tijdens IFA 2017 was Women with a Movie Camera in de foyer van DNK te zien. Hoe kwam deze installatie tot stand en waar ging deze over?
‘Door IFA was er destijds een prijsvraag uitgeschreven met de vraag hoe je het festivalpubliek het gevoel kon geven in contact te staan met de hele wereld. Ik besloot een installatie te maken waarbij je in contact kon komen met vrouwelijke filmmakers over de hele wereld – vrouwen die je buurvrouw zouden kunnen zijn, met als enige verschil dat ze aan de andere kant van de wereld wonen. De vrouwen praatten in korte filmpjes over hun ervaringen als filmmaker in hun thuisland. Het publiek kon deze makers berichten sturen via de schermen die in DNK stonden. Vanwege het tijdsverschil en beperkte toegang tot internet kwamen de reacties van het publiek niet direct live bij de makers terecht, maar kregen zij een dag later antwoord op hun vragen.’
Voelde je je verwant met deze vrouwelijke filmmakers?
‘Nadat ik alle filmpjes had verzameld stuurde ik deze rond aan alle vrouwen uit Women with a movie camera. Ze schreven me: wauw, ik heb het gevoel dat ik naar mijn zussen kijk, terwijl ik hen helemaal niet ken. Echt een community-gevoel, en dit was nog op kleine schaal. Wel waren er elementen waar ik mezelf niet in herkende. Zo was er een Chinese filmmaker die haar verhalen niet mocht vertellen zoals ze wilde, omdat in haar land sterk wordt ingegrepen door de eindredactie. Ook de echte armoede in Kenia is niet voor te stellen. Wat ons wel verbond was de passie voor het vak zelf, het vinden van geld voor een project, hoe je omgaat met de personen die je volgt in een documentaire. Deze onderliggende zaken waren heel herkenbaar.’
Hoe ervaar jij het filmmakerschap?
‘Van dit vak kan je maar moeilijk leven. Ik heb veel discussies over de vraag: hoe kom ik hiervan rond? Ik heb het gevoel dat ik niet iets anders kán doen. Soms ben ik zo vol van een verhaal, dat ik het gewoon móét maken. Dan kan ik niet slapen van enthousiasme. Dit vak past zo erg bij mij, wat moet ik anders gaan doen? Het is gewoon lastig om een beginnende regisseur te zijn. Het is een ingewikkeld vak en soms ben je lange tijd bezig met één enkele film. Zo’n onderwerp wordt even helemaal je leven. Voor de documentaire My Fucking Problem was ik bijvoorbeeld vier jaar lang bezig en heb ik honderden vrouwen gesproken. Wat ook lastig is, is een budget vinden voor je project. Toen ik net afgestudeerd was aan de HKU maakte ik veel lowbudget filmpjes. Het was een heel geruststellend gevoel: deze film komt er in ieder geval wél, dan maar met een minder mooie camera.’
Tekst: Karlijn Vermeij
Je kunt nog steeds jouw media-installatie inzenden voor IFA 2019, maar wees snel! De deadline sluit op 1 december. Aanmelden kan hier.